Eerste werkweek/tweede week in Miami

Omdat er veel mensen naar gevraagd hebben, ben ik vandaag toch maar weer begonnen aan het schrijven van mijn nieuwe blog. Het is echt leuk om te horen/zien dat zoveel mensen mijn verslagen lezen. Mijn reisverslagen zijn nu al 2544x bekeken!

Het gaat overigens al een stuk beter met de heimwee. Nog steeds denk ik wel aan thuis, wat denk ik ook wel zo zal blijven (voor al op moeilijke momenten), maar ik heb nu genoeg afleiding om daar niet zoveel meer aan te denken. De (bijna) twee weken dat ik hier ben, voelt echt al als een maand. Stapje bij beetje begin ik mijn weg te vinden en te wennen aan het land en de cultuur. Ik heb ook gewoon zoveel geluk met de familie waarbij ik woon, omdat het fijn is om ergens op terug te kunnen vallen. Ook leef ik nog niet echt ‘’op mijzelf’’ omdat mijn was gewoon voor mij gedaan wordt (de wasmachines zijn té groot dus om voor mij alleen te wassen zal ik echt 3 weken moeten wachten) , maar dit compenseer ik dan weer om voor hun te koken of ooit het wasmiddel te kopen.

Vorig weekend was het Halloween in Amerika en dat is mij zeker niet ontgaan. Zaterdagavond ben ik de stad van Miami ingedoken met een collega. Ik was niet verkleed gegaan en ik ben eigenlijk maar 2 andere mensen tegen gekomen die dat ook niet waren. Het deed mij een beetje aan carnaval denken, alhoewel er bij ons dan in Brabant een andere sfeer hangt.. Maar ik kan zeker de conclusie trekken dat Amerikanen gek zijn! Ook heb ik een fietsje gekocht, waar ik echt heel blij mee ben! Bij Wallmart gekocht, voor een goedkoop prijsje en hij rijdt lekker ook. Ondanks dat ik er de dag erna achter kwam dat het een kinderfiets is, toch pas ik er op.

Maandag begon mijn eerste werkdag. Ik stapte op mijn fiets en zorgde ervoor dat ik ruim op tijd aanfietste zodat ik niet te laat zou komen. Tevergeefs, ik had mijn navigatie niet goed ingesteld, dus die stuurde mij naar iedere bus-stop die er in de buurt was. Zo kwam ik 10 minuten te laat aan, maar gelukkig hoeven alleen de stagiaires om 9 uur te beginnen :). Het is overigens heel benauwd ’s ochtends, dus ik kleed mij om op het werk, mede omdat wij professioneel gekleed moeten zijn. De werkwijze in Amerika is echt heel anders. Eigenlijk gooien ze je een beetje in het diepen en mag je het allemaal zelf uitzoeken hoe het werkt. Ik vond dit eigenlijk wel fijn, want zo leerde ik er wel meteen het meeste van. Ik kreeg mijn plek aangewezen, ik werd naar een website gestuurd;’’ maak hier maar een account op aan en de rest wijst zich vanzelf’’. Er stonden opdrachten voor mij klaar die ik moest maken, waardoor ze een beetje konden peilen waar mijn ingeving op het gebied marketing ligt. Ook werd mij al gauw duidelijk dat ze er niet op hun mondje gevallen zijn, ik durf er eigenlijk niet veel over te schrijven, maar als je iets verkeerd doet, dan moet je niet raar opkijken als er naar je geschreeuwd wordt. Ik begrijp overigens als veel mensen dit niet pikken.

Eenmaal naar huis was het best lekker weer en ik vind het fietsen helemaal niet erg. Zo fietste ik ook altijd naar het ROC in Helmond en vind ik het fijn om om mij heen te kijken met een muziekje op (of ik bel met Daan op de heen- en/of terugweg en kan lekker hardop Nederlands praten). Ik stapte daarom ook met een goed gevoel weer mijn fiets op en genoot van de mooie wijk waar ik doorheen mag fietsen. Mijn werk is gelegen in Coral Gables en dit is een van de ‘’rijke’’ wijken van Miami, het is heel rustig en het geeft je echt het Amerikaans-gevoel (Google voor plaatjes). Maandag was het Halloween dus zag ik onderweg naar huis alle kindjes aanbellen bij versierde huizen voor Trick or Treat. Ohja, ook ging ik nog even voor de eerste keer boodschappen doen. Maar ‘’even’’ boodschappen is hier een ontzettende opgave. Als je bijvoorbeeld een pot pindakaas wilt, heb je keuze uit 100 soorten. De winkels zijn ook super groot, eigenlijk is zowat niks vers, het brood smaakt zelfs naar suiker en het is ontzettend duur. Dat mis ik wel echt aan Nederland!

De rest van de dagen zijn eigenlijk hetzelfde gebleven. Ik fiets naar mijn werk, word 100 keer nagestaard omdat mensen het raar vinden om iemand te zien fietsen. Ook mede omdat ik Europees ben (denk ik) want dat vraagt letterlijk iedereen waarmee ik in contact kom. Krijg gelukkig veel voorrang omdat ze het hier volgens mij niet snappen hoe het werkt met fietsers. Verder werkte ik aan de opdrachten die mij gegeven werden en wanneer ze eenmaal een inschatting hebben waar mijn ‘’skills’’ in marketing ligt, gaan ze projecten/grotere opdrachten geven. Ik ondersteun ook een beetje sales, waardoor ik ook de telefoon moet opnemen. Tot nu toe heb ik hier nog niet echt problemen mee, maar de Spaanse namen zijn wel moeilijk te spellen. En na mijn dagje, fiets ik weer terug naar huis en voel de ogen weer branden als er een auto langs mij af komt rijden. Soms is het ook best onbeschoft want ze toeteren of als ik de weg oversteek stopt er gewoon een auto recht voor mijn neus om iets naar mij te roepen. Vandaag deed ik trouwens boodschappen (stond er trouwens ook echt alleen één fiets voor de supermarkt en die was van mij) en toen ik klaar was fietste ik over de parkeerplaats en had ik bijna een dood ervaring omdat iemand uit de parkeervak reed en mij niet zag. Gelukkig kwam er een andere auto aan en toeterde kei hard zodat de auto zou stoppen. Maar goed, dat hebben we ook weer meegemaakt.

Woensdag had ik mijn eerste ingeving gegeven over de website en marketing. Ik kwam met een voldaan gevoel terug, omdat mijn supervisor het eigenlijk wel met mij eens was. Donderdagavond hadden we een burger contest. Het bedrijf waar ik werk is een weddingplanner maar ook een cateringbedrijf en met dat bedrijf deden ze hieraan mee. Samen met mijn collega moesten we het bedrijven representeren en ervoor zorgen dat mensen onze burger zouden proeven. Het was een hele leuke avond, die overigens ook goed voor mijn Engels was!

Gister was mijn laatste werkdagje van mijn eerste week en ben ik na het werk eventjes kort mee naar een bar geweest met mijn collega’s. Ik moet daarna wel nog iets van 20 tot 40 minuten terug fietsen. Er zit zo’n groot verschil in per dag, omdat het verkeer je ontzettend tegen kan houden (oversteken is bijvoorbeeld een hele opgave). Omdat mij meerder keren is verteld dat ik uit moet kijken op de fiets terug omdat het donker is, ik alleen ben, op de fiets ben en een meisje ben, voelde ik mij niet heel veilig. Typisch ik, raakte ik verdwaald. Maar gelukkig vond ik mijn weg terug.

Ik denk dat ik mijn verhaal dit keer ook wat positiever heb geschreven, ook omdat ik mij zo voel. Ik ben ontzettend blij met mijn collega’s waarvan een uit België en de andere uit Nederland, waardoor ik mijn Nederlands ook niet verleer. Vandaag heb ik dus mijn ‘’eerste grote boodschappen’’ gedaan en vanavond ga ik werken op een bruiloft als serveerster om wat bij te verdienen. Ik hoef Nederland trouwens nog steeds niet te missen qua het weer, want het ene moment brand de zon in je gezicht en het andere moment valt de regen met bakken uit de lucht. Het gaat dus een stuk beter en kan niet wachten tot Daan komt om mij te bezoeken. Ik zal jullie weer op de hoogte houden als ik weer wat nieuws te vertellen heb! :)

(Ohja, ode aan mijn lieve team, die ik heel erg mis, voor het schrijven van een super leuk verhaal in mijn afscheidsboekje!! <3)