Mijn eerste week in Miami

Mijn eerste week in Miami is eigenlijk sneller voorbij gevlogen dan dat ik de eerste twee dagen dacht, want die duurde zó ontzettend lang. Ik heb echt super lieve berichten mogen ontvangen na het schrijven van mijn eerste blog. Zoveel mensen hebben mij een zetje in mijn rug gegeven en dat deed heel veel goeds!

Deze week was nog steeds heel zwaar voor mij, ondanks dat het met de dag beter ging. Vooral ’s avonds als het 6 uur was en het 12 uur ’s nachts is in Nederland, ben je echt op je leven hier aangewezen. Gezien ik hier nog niet echt mijn vast plekje heb, vond ik dit heel moeilijk. Vooral dan kwam de heimwee naar boven en in de ochtend bleef dit er nog inhangen. Gelukkig heb ik Daan nog wel veel kunnen spreken en hij probeert mij zeker op een positieve zin er doorheen te slepen. <3

Ondanks dat heb ik zoveel mogelijk geprobeerd te ondernemen. Zo ben ik dinsdag naar de jongens gegaan die ik in het vliegtuig heb ontmoet (Jimmy en Wesley). Dit gaf mij de kans om Miami Beach te ontdekken. Toch voelde ik mij nog steeds niet lekker over de hele situatie, wat lastig was om te genieten van het weer en de stad. Toen het donker was heb ik mijn uber naar huis genomen (wat overigens een geweldig systeem is). Toen we de brug overstaken van Miami Beach richting Miami zag je de skyline heel goed, dit was voor mij echt een genietmomentje. Alleen eenmaal thuis viel het mij toch weer allemaal zwaar en ben ik blij dat ik meteen goed kan slapen i.v.m. de jetlag. Verder ben ik woensdag met de moeder van het huis een bankrekening gaan openen. Je hebt hier heel veel ‘’industrieterreinen’’ aan winkels. Een grote parkeerplaats met grote winkels eromheen. Ik wou een account openen bij de bank Chase en de moeder ging even een winkel in en zou 20 minuutjes later terugkomen. Ik ging naar binnen maar het werd eigenlijk gauw duidelijk dat ik een staats ID nodig had om een account te openen, dus stond ik alweer binnen 2 minuten buiten. Geen idee waar de moeder was en ik had nog geen internet op mijn telefoon dus ik stond een beetje te koekeloeren. Het was super heet en ik voelde mij enorm aangestaard omdat ik er Nederlands uitzie. Na 20 minuutjes gewacht te hebben kwam ze gelukkig terug en probeerde ik uit te leggen dat het niet gelukt was, maar jammer genoeg begreep ze er niks van. We belde haar dochter op die het voor mij kon vertalen. Zodoende reden we door naar Bank Of America. Wat hier een beetje vervelend begint te worden is dat iedereen opmerkt dat je hier niet vandaan komt en heel nieuwsgierig wordt over Nederland en wat je hier doet. Zowel iedere uberchauffeur of de bijrijder vraagt er naar, zo ook bij de bank. Ik heb er zeker 1,5 uur gezeten en ik weet zeker dat het korter had kunnen duren als de meneer niet vroeg welke taal we spraken, hoe laat het in Nederland is etc. Dit duurde blijkbaar ook te lang voor de moeder en die was dus gewoon weg gegaan. Gelukkig had de bank WiFi zodat ik een uber voor terug kon bestellen. De rest van de dag had ik eigenlijk niet de energie om nog iets te ondernemen en kreeg ik het toch weer moeilijk. Toch besloot ik ’s avonds mijn kamer uit te komen om met de familie hier aan tafel te gaan zitten en te kletsen over de Nederlandse cultuur en die van Columbia. ’s Avonds begon het hard te waaien en te regenen en dat heeft het eigenlijk de rest van de dagen zich voortgezet. Het blijft wel rond de 25 graden maar de lucht is bewolkt en grijs. Donderdag ben ik om 1 uur ’s middags naar mijn toekomstige werk gegaan om de werkplek en collega’s te leren kennen. Twee van mijn collega’s kende ik al door het bemiddelingsbedrijf waar wij alle 3 bij aangesloten zaten. Met hun twee ben ik gaan lunchen en ik heb er bewondering voor hoe zij hier ook van niets een leven hebben opgebouwd. Verder heb ik van de hele middag gebruik gemaakt om contact te kunnen hebben met Nederland. Nu is het nog ontzettend fijn dat ik zoveel contact kan hebben met Daan en familie. Alleen ’s avonds is het dan minder leuk, maar hier heb ik ook zo mijn weg in proberen te vinden. Ik laat een badje vollopen en ga dan Netflix kijken, om mijn gedachte van Nederland af te houden. Gelukkig heb ik ook nog altijd Isabelle, want tussen ons zit maar 1 uurtje tijdverschil.

Gisteren (vrijdag) was denk ik toch wel de leukste dag van deze week. Samen met Jimmy en Wesley had ik afgesproken bij Wynwood. We hadden allebei gehoord dat dit de moeite waard was om naar te gaan kijken. De hele muren in de stad staan vol met kunst door graffiti en er is een ‘’galerie’’ in de buitenlucht met graffiti op de muren. Op het begin wist ik niet wat ik hier moest.. Ik vond de stad maar een beetje eng en armoedig overkomen. En toen we binnen reden zei mijn uberchauffeur ‘’be at home before dark sweetie.. You don’t want to walk here around alone’’. Maar de galerie heeft leuke foto’s opgeleverd. Vervolgens wouden de jongens gaan schieten bij een schietbaan. Je wordt begeleid door oud militaire die ontzettend veel te vertellen hebben over de geweren. Ik stond er eigenlijk meer bij om foto’s te maken want ik heb niet zoveel verstand van geweren en het heeft niet een bepaalde indruk op mij achtergelaten. Ik weet dat de laatste geweer een shotgun was en de andere namen ben ik alweer vergeten. Daarna hebben we een uber genomen richting de stad en hebben we eigenlijk een hele tocht afgelegd om te gaan eten. Ohja, en we hoorde Jennifer Lopez repeteren, want ze treedt hier volgens mij dit weekend op. We waren op een toeristisch gedeelte wat mij eigenlijk een vakantiegevoel gaf. De mensen staan hier letterlijk met apen, papegaaien en krokodillen op straat om er geld aan te verdienen. Eenmaal uitgekeken zijn we terug gegaan naar Miami Beach. Vervolgens nam ik rond half 11 ’s avonds de uber terug naar huis, heb ik nog wat Netflix gekeken en zo zat (bijna) mijn eerste week er weer op. Ik wil nog even benadrukken dat ik het (kei) gezellig vond, omdat ik weet dat ze dit gaan lezen.:)

Ik merk vooral dat ik een beetje moeite heb met de stadscultuur. Zo hoor ik ’s ochtends als ik in bed lig wel eens een sirene voorbij komen en daar krijg ik meteen een akelig gevoel van. Of dat alles niet dichtbij ligt en even je fiets pakken een opgave kan worden. Verder is het best lastig om van niets een nieuw leven op te bouwen. Gelukkig heb ik hier wel een familie waar ik evt. op terug zou kunnen vallen, maar zij hebben hier ook hun eigen leven. Ondanks dat ze mij wel helpen waar het kan met opstarten.
Zoals iedereen tegen mij zei ‘’ieder begin is moeilijk’’, maar omdat ik zoveel verhalen heb gehoord van andere die dat niet hadden begon ik toch wel aan mijzelf te twijfelen. Ik ben benieuwd naar het hoe het gaat als ik begin met werken en ik hoop dan ook een beetje structuur te krijgen. Nog steeds mis ik Daan, familie en het veilige Nederland heel erg. Maar gelukkig leer je daar per dag beter mee om te gaan en waardeer ik het nu al super erg wat ik hier al allemaal heb mogen zien. Het is zeker een ervaring waar je jezelf tegen komt.